Vervolg Roemenië - en meer!
Door: Carine
Blijf op de hoogte en volg Carine
17 Juli 2014 | Hongarije, Debrecen
Dan weer verder met het verhaal over Roemenië, wat dus een ongelooflijk mooi land is. Het is duidelijk een stuk armer en minder ontwikkeld in sommige delen dan in Hongarije, maar één voordeel: ze spreken bijna allemaal Engels! Zoals Nardy in haar reactie al aangaf, hebben wij de toeristische route gedaan, want de andere drie hadden weinig zin om bijvoorbeeld even langs de grootouders van Andrea te gaan, jammer! Desalniettemin was het een ontzettend leuke reis. Na een wat moeizame start (zie vorige verhaal) kwamen we dan eindelijk in Oradea (grensstad Hongarije-Roemenië). We konden meteen merken dat we in een ander land waren en op de een of andere manier voelden we ons niet helemaal veilig, dus we hebben onze tassen goed in de gaten gehouden ;) Het huren van de auto ging vlot en na een tijd rijden kwamen we aan in Cluj Napoca, waar onze eerste slaapplaats boven op een berg stond, waardoor we vanuit onze kamer (door een gedeelte van het restaurant heen) een ge-wel-dig uitzicht hadden. ’s Avonds hebben we daar buiten op het terras gedineerd.
De volgende ochtend zijn we de stad in geweest en zijn we ’s middags naar Turda gereden. Daar was onze eerste echte toeristische attractie: een zoutmijn. We hadden geen idee wat het moest voorstellen, maar het oversteeg absoluut al onze verwachtingen. We gingen eerst een lange donkere, vochtige, zoute gang in waar geen einde aan leek te komen. Op een gegeven moment konden we rechts een ‘echokamer’ in, waar je heel hard kon schreeuwen en dan kwam er – heel verrassend – een echo terug. Ik dacht dat de rest van de mijn ook ongeveer zo eruit zou zien, maar nee. Ik kan haast niet beschrijven wat we hebben gezien, het is zo ongelooflijk groot en indrukwekkend. We kwamen op een gegeven moment uit bij een enorm gat, nou ja het was niet echt een gat, want het was gigantisch groot qua doorsnee, maar zo diep dat je de grond niet eens kon zien (als je niet over de reling ging hangen tenminste). Ik kreeg helemaal de bibbers en vertelde de anderen dat ik wel boven zou wachten, want ik zag mezelf ab-so-luut niet in die deels GLAZEN lift gaan. Uiteindelijk hebben de anderen mij zowat gedwongen om mee te gaan, want ‘beneden’ zou namelijk de echte attractie zijn. Ik heb met mijn ogen dicht in een hoekje gestaan (waar geen glas was) en toen ik beneden kwam, vroeg ik mij af hoe ik ooit weer boven zou moeten komen, want nu wist ik pas hoe hoog (of laag, diep… hoe noem je dat?) het was! De foto’s geven slechts een vage indruk, maar de lift en trappen (want ja, voor de liefhebber kon je ook met de houten trap gaan) waren ongeveer 13 verdiepingen (DERTIEN VERDIEPINGEN) hoog. Er was een minibowlingbaan, midgetgolf, theatertje, klein reuzenrad en allemaal bankjes. En dat allemaal ín een mijn! En dat was nog niet alles…. Nee… je kon nóg dieper! Er was namelijk een meertje waar je in een bootje kon varen, maar daarvoor moest je wel nog een stukje met een lift (die gelukkig in de bergwand zat waardoor je geen last hoefde te hebben van hoogtevrees en dat soort ongein). Aangezien ik niet over de rand naar het water had gekeken, had ik geen idee hoe diep dat dan wel lag, maar heel diep kon het niet zijn dacht ik… fout! Als je straks naar de foto ‘zoutmijn2’ kijkt, dan zie je een rij lampjes, dat is de lift, de ‘begane grond’ van die lift is dus de plek waar we daarvoor gestaan hadden. Als je goed kijkt zie je ook kleine mensjes langs een glazen hekje naar beneden kijken. ZO HOOG IS HET DUS!
Na het mijn-avontuur zijn we verder gereden naar Alba Iulia. Onderweg kwamen we nog een verborgen schat tegen, in de vorm van een kerk met nonnen die een nieuwe kerk aan het bouwen waren (zijzelf natuurlijk niet, maar er waren op dat moment schilders bezig om de binnenkant van mooie muurschilderingen te voorzien) en die een tuin hadden met bloemen waar Opa Wessels jaloers op zou zijn! Alba Iulia is een plaats waarvan het centrum geheel ommuurd wordt door de eeuwenoude citadel. Helaas was het heel erg regenachtig, waardoor we veel te weinig hebben kunnen zien. Het appartement waar we in sliepen werd door particulieren verhuurd, maar het was heel groot en goed verzorgd.
Dinsdag 24 juni zijn we van Alba Iulia naar Sibiu (Hermannstadt) gereden. Daar hebben we de ochtend en middag doorgebracht. Het is een mooie stad, maar wordt naar mijn idee te veel ontsierd door het toerisme. Op een markt hebben we nog een berg aardbeien en kersen gekocht. Lekker! ’s Avonds kwamen we aan in Braşov (Kronstadt). Om half 6 checkten we in in ons hostel en om 6 uur zou er een Free Tour (rondleiding door de stad) starten. Na wat geren, gevlieg en regen konden we ons ietsje later bij de groep invoegen en hebben we een geweldige rondleiding gehad door een plaatselijke gids. Tijdens het communisme in Roemenië had de stad de twijfelachtige eer om zich ‘Stalin City’ te mogen noemen. Braşov is een mooie stad met veel verborgen schoonheden in de vorm van de vele binnentuinen. Als je de kans krijgt, moet je gewoon proberen om her en der eens een blik naar binnen te werpen. Deze stad was onze verste bestemming en na een bezoekje aan het Bran Kasteel (ook wel Dracula’s kasteel genoemd) op woensdag, zijn we weer terug richting het oosten gereden. Het verhaal over Dracula’s kasteel is wel interessant trouwens, want zoals onze gids in Brasov ons vertelde, staat die hele legende nogal op losse schroeven. Dit kasteel heeft zoveel met Dracula te maken, dat in het verleden de man op wie Dracula is gebaseerd ooit een keer twee dagen in de buurt van dat kasteel is geweest en er een kans is dat hij daar misschien wel daadwerkelijk is geweest. De eigenlijke reden dat het nu bekend staat als een Dracula kasteel is het toerisme! Mensen wilden een plek die ze konden bezoeken en zo is er ooit bedacht dat dit kasteel wel in aanmerking kwam. De plek was historisch gezien een geloofwaardige kandidaat (het is maar wat je geloofwaardig noemt…) én niet geheel onbelangrijk, het was goed bereikbaar door de aanwezige wegen. In het hele kasteel zijn overigens maar twee kamers waar je een verhaaltje kunt lezen over de legende. In de souvenirwinkeltjes is meer te vinden ;) De rest van het kasteel is een waar doolhof, maar erg mooi en heeft in de verste verte niets te maken met Dracula (gelukkig maar).
Via onze laatste slaapplaats in Sighişoara zijn we weer terug naar Oradea gereden. Die slaapplaats had trouwens nog heel wat voeten in de aarde, want het duurde ongeveer een uur voordat we het hadden gevonden. De eigenaresse was namelijk vergeten te zeggen dat de naam niet op de gevel vermeld stond, en dat we sowieso naar een heel ander hostel moesten gaan om daar vervolgens de sleutel te krijgen van ons appartementding. Gelukkig wist een behulpzaam meisje uit een restaurant dat we waarschijnlijk naar dat andere hostel moesten om ons te melden. De volgende dag hoefden we in ieder geval niet meer de stad te bezichtigen, want we hadden met onze zoektocht het hele centrumpje al doorkruist.
Al met al is Roemenië echt de moeite waard, en dat terwijl we waarschijnlijk de mooiste (niet-toeristische plekken) nog niet eens gezien hebben. Ik vind het een echte aanrader!
Ik zie dat ik inmiddels al weer een behoorlijk verhaal geschreven heb, en dat terwijl ik nog over nóg twee reisjes en een aantal andere dingen wil schrijven. De twee andere reizen zal ik in een volgend verhaal stoppen en dan schrijf ik nu wat ik tot die tijd heb uitgespookt ;)
Zaterdag 28 juni was de diploma-uitreiking van Zsuzsi en een aantal andere Hongaarse vrienden. Het was in het mooie gebouw van de universiteit en ze hadden allemaal een toga en zo’n hoedje. Het zag er heel leuk uit! Adrienn (ook een vriendinnetje) had mij uitgenodigd om ’s avond bij haar thuis met familie en vrienden haar slagen te vieren! Het was weer heel erg leuk en gezellig. ’s Avonds ben ik met haar en een vriendin van haar Debrecen in gegaan en het was “gezellig tot in de vroege uurtjes” ;)
Zondagavond heb ik met collega’s en studenten van de vakgroep Nederlands voetbal gekeken in een café. Ik heb gemerkt dat de meeste Hongaren ook voor Nederland waren, dus dat was extra leuk. De volgende dag had ik een ‘afscheidsetentje’ met de collega’s van de vakgroep. Arina (Lector uit Nijmegen) en ik zouden nog een maand in Hongarije zijn, maar het was al wel een soort afscheid- en bedank-etentje. Het was erg gezellig en wij hebben nog een cadeautje gekregen: Hongaarse chocola, Hongaarse wijn en een oranje T-shirtje van de universiteit van Debrecen!! Leuheuk!! Arina had voor de anderen een theelepeltje uit Nijmegen en ik kreeg van haar een linnen tas van de universiteit van Debrecen. Ik had voor iedereen een klompje sleutelhanger :)
Vanaf woensdag 2 juli tot en met maandag 6 juli ben ik op reis geweest naar Budapest, Sopron, Wenen en het Volt-festival in Sopron, maar daar zal ik in een volgend verhaaltje over schrijven (misschien morgen al wel…).
NOG MINDER DAN TWEE WEKEN EN IK BEN WEER IN NEDERLAND! Aan de ene kant vind ik dat heel erg leuk, maar ik had hier best nog wat langer willen blijven…
-
17 Juli 2014 - 13:31
António En Tante Nardy:
Hoi Carine,
Wat een reclame voor Roemenië!! Het is ook echt een prachtig land en dan ben je nog niet eens in Boekarest geweest. Ook een echte aanrader.Brrr die zoutmijn, ik heb ook last van hoogtevrees, dus ik vind je wel ontzettend moedig dat je toch naar beneden bent gegaan. Indrukwekkend hoor.
Dankzij mijn i-phone ben ik opnieuw de eerste die op je verhaal reageert (hiep hoi), maar veiligheidshalve typ ik dit op mijn 'gewone' computer (ha,ha)
Ben benieuwd naar je volgende verhaal over het festival en Wenen enzo..
liefs
António en tante Nardy -
18 Juli 2014 - 16:45
Oma Wessels:
hallo carine wat een mooi reis verslag je lijkt wel wat op mijn ik heb ook hoogte vrees daar kom je ook nooit vanaf maar je heb toch geweldig genoten en dat is het voornaamste in wenen zijn wij ook geweest jekaart ontvangen nog bedankt wij wachten maar weer op volgende verslag groet jes van oma en opa wessels
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley